Το DSA (Δημοκράτες Σοσιαλιστές της Αμερικής), η μεγαλύτερη οργάνωση στη χώρα που αναφέρεται στο σοσιαλισμό, στην οποία συμμετέχουν κάπου 75.000 μέλη (έστω και λιγότερα σε σχέση με τους 94.000 παλαιότερα) οργανωμένα σε 200 τμήματα, δεν μπόρεσε να παίξει σημαντικό ρόλο σε σχέση με τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Έχοντας πολιτικά διασπαστεί στο ζήτημα του πολέμου, χωρίς να είναι σε θέση ή και να μην ενδιαφέρεται να οργανώσει εσωτερικές συζητήσεις για το θέμα, το DSA δεν έκανε καμία ουσιαστική ανάλυση, δεν δημοσίευσε πραχτικά τίποτα για το θέμα και δεν οργάνωσε ούτε συμμετείχε και σε καμία ουσιαστικά διαδήλωση ενάντια στον πόλεμο.
Ο δελεασμός του καμπισμού
Οι μικρές ανακοινώσεις που έβγαλε το DSA στους τρεις τελευταίους μήνες καταδίκασαν τη ρώσικη εισβολή, αλλά απέδωσαν στο ΝΑΤΟ μια ευθύνη σχεδόν ίδια για τον πόλεμο. Το DSA δεν κάλεσε να υποστηριχτεί η Ουκρανία στον πόλεμο αυτόν. Αντίθετα, δήλωσε, αρκετά αφηρημένα, ότι στέκεται στο πλευρό των εργατικών τάξεων στην Ουκρανία και στη Ρωσία, καθώς και στους διαδηλωτές κατά του πολέμου στις δύο αυτές χώρες και στον κόσμο ολόκληρο. Η θέση αυτή έβαλε το DSA στο πατσιφιστικό αντιπολεμικό στρατόπεδα που αντιτίθεται στην παροχή όπλων στην Ουκρανία και που καλεί προς επίλυση τη διπλωματία, αλλά το DSA δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο ούτε σε αυτό το μικρό κίνημα. Επίσης το DSA δεν συμμετείχε ούτε στις μεγάλες ουκρανο-αμερικανικές διαδηλώσεις που έγιναν σε πολλές πόλεις.
Γιατί το DSA έχει βρεθεί στην κατάσταση αυτή άραγε, δηλαδή μιας πολιτικής οργάνωσης που δεν έχει θέση σε ένα κεντρικό ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής της επικαιρότητας; Όταν ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς είχε κατέβει το 2015 ως υποψήφιος των δημοκρατικών για την Προεδρεία, είχε εμπνεύσει εκατοντάδες νέους και δεκάδες χιλιάδες είχαν ενταχθεί στο DSA. Από τότε, όμως, ορισμένοι από τους αγωνιστές του DSA, θέλοντας να αντιταχθούν στον ιμπεριαλισμό, δελεάστηκαν από στρατοπεδικές (ή “καμπιστικές”) ιδέες, δηλαδή από την υπόθεση ότι οι ΗΠΑ είναι η μόνη ή η κύρια ιμπεριαλιστική δύναμη και ότι η αριστερά θα έπρεπε να υποστηρίζει τα κράτη που θα αντιτάσσονταν σε αυτές -όπως το Ιράν, η Συρία, η Κίνα και η Ρωσία, η Βενεζουέλα και η Νικαράγουα, ακόμα και αν πρόκειται για αυταρχικά καθεστώτα και αν στην εσωτερική τους πολιτική δεν εκφράζουν καθόλου τα λαϊκά συμφέροντα.
Επιπλέον, έχοντας φτάσει να έχει δεκάδες χιλιάδες μέλη, το DSA έγινε στόχος στρατολόγησης για πολλές άλλες αριστερές ομάδες, όπως το αμερικάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα, διάφορες δογματικές τροτσκιστικές οργανώσεις και άλλες ομάδες. Το Κόμμα Σοσιαλισμού και Ελευθερίας (PSL), για παράδειγμα, εισήγαγε αρκετές σταλινικές ιδέες στο DSA. Το PSL βλέπει με πολύ λύπη την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, εκφράζει τη στήριξή του στη Βόρειο Κορέα, καθώς και, στο σημερινό πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, κλίνει προς μια υποστήριξη της Ρωσίας. Πολλοί από αυτούς τους καμπιστές και σταλινικούς έχουν εκλεγεί στο καθοδηγητικό όργανο του DSA, δηλαδή στο Εθνικό Πολιτικό Συμβούλιο, όπου όμως προσέκρουσαν σε αντίστοιχο αριθμό διεθνιστών, πράγμα που εμπόδισε το DSA να υιοθετήσει σημαντική θέση στο θέμα του ρωσικού πολέμου στην Ουκρανία.
Έντονες εσωτερικές συζητήσεις
Δυστυχώς, το DSA δεν έχει ούτε την πολιτική βούληση ούτε την ικανότητα να οργανώσει πολιτικές συζητήσεις για το ζήτημα και, έτσι, η συζήτηση είχε την τάση να διεξαχθεί μέσα από περιοδικά της αριστεράς, μέσα από δημοσιεύσεις των διάφορων ρευμάτων μέσα στο DSA ή ακόμα και μέσα από κοινωνικά δίκτυα. Εμείς για παράδειγμα, μαζί με άλλους συντρόφους του DSA, δημοσιεύσαμε άρθρα προς υποστήριξη της Ουκρανίας. Διάφορα άλλα ρεύματα επίσης δημοσίευσαν άρθρα προς υποστήριξη της Ουκρανίας ή και δημοσίευσαν σχετικές συζητήσεις στις σελίδες τους. Για άλλα ρεύματα, που είχαν καταδικάσει τη ρωσική εισβολή, ο πόλεμος μετατρέπεται τώρα ουσιαστικά σε ένα πόλεμο διά αντιπροσώπων, όπου ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ μάχεται κατά της Ρωσίας και, άρα, αντιτάσσονται σε κάθε βοήθεια προς την Ουκρανία, εκτός ανθρωπιστικής. Στα κοινωνικά δίκτυα -όπως το φόρουμ συζητήσεων του DSA, το Facebook, το Twitter, και άλλα-, οι συζητήσεις είναι συχνά οξύτατες, αλλά ακόμα και κακοήθεις. Έτσι, έχει λεχθεί ακόμα και ότι όσοι επικρίνουν την Κίνα, τη Ρωσία, τη Συρία ή όσοι υποστηρίζουν την Ουκρανία είναι πράκτορες του αμερικάνικου υπουργείου των εξωτερικών (State Department). Ή υπάρχουν και μέλη του DSA που φτάσει να κάνουν καμπάνια για «ice-picking» (=χτυπήματα με τσεκούρι) εναντίον άλλων μελών του DSA που αντιτάσσονται στον καμπισμό [έχοντας υπόψη ότι το «ice-picking» παραπέμπει σαφώς στη δολοφονία του Λέοντα Τρότσκι].
Υπήρξαν ωστόσο και οργανώσεις του DSA που οργάνωσαν ζουμ και webinaires με Ουκρανούς για ομιλητές, ακόμα και καλεσμένους(-ες) από το Sotsіalniy Rukh (Κοινωνικό Κίνημα), μια δημοκρατική σοσιαλιστική οργάνωση της Ουκρανίας, που αντιτάσσεται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του Ζελένσκι, ακόμα και αν μέλη της έχουν ενταχθεί και σε μονάδες εδαφικής άμυνας για να καταπολεμήσουν τη ρωσική εισβολή. Σε σχέση με εμάς, εμένα και τους συντρόφους μου, εμείς συνεχίζουμε να προσπαθούμε να ωθήσουμε το DSA στο να οργανώσει συζητήσεις και διάλογο για τον πόλεμο και για να καλέσει για υποστήριξη της Ουκρανίας και της ουκρανικής αριστεράς.