Σήμερα, η πλειονότητα των δυτικών σοσιαλιστών δηλώνει ότι είναι καθήκον μας να αντιταχθούμε στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία από τη “δική μας” κυβέρνηση. Συγκρίνουν τη σημερινή κατάσταση με εκείνη της αρχής του Πρώτου Παγκόσμιου πολέμου. Τότε, σχεδόν όλοι οι σοσιαλιστές είχαν υποστηρίξει τους “δικούς τους” καπιταλιστές στέλνοντας τους εργαζομένους τους στο ιμπεριαλιστικό σφαγείο για το συμφέρον των “δικών τους” ιμπεριαλιστών. Κάνοντας αυτό, αυτοί οι σοσιαλιστές όχι μόνο πρόδωσαν το σοσιαλισμό, πρόδωσαν και την εργατική τάξη.
“Να μάθουμε να σκεφτόμαστε”
Τότε, οι σοσιαλιστές που αντιτάσσονταν στην υποστήριξη σε αυτό τον πόλεμο είχαν καλέσει τους εργαζόμενους να “πολεμήσουν τον εχθρό στο σπίτι τους”. Είχαν δίκιο. Σήμερα, οι περισσότεροι από τους σοσιαλιστές επαναλαμβάνουν μηχανικά αυτή τη φράση αντιτασσόμενοι στις χώρες του ΝΑΤΟ που στέλνουν όπλα στην Ουκρανία. Αυτοί οι σοσιαλιστές σκέφτονται σήμερα ότι αυτό σημαίνει πως ο.τιδήποτε και αν λένε ή κάνουν οι “δικοί μας καπιταλιστές”, πρέπει παντού και πάντα να λέμε το αντίθετο. Αυτό καταντάει να αφήνουμε τους καπιταλιστές να μας ελέγχουν, αλλά από την ανάποδη. Δεν είναι πως ο Τρότσκι είχε πάντα δίκιο, αλλά έγραψε ένα πολύ καλό μικρό δοκίμιο με τίτλο “Να μάθουμε να σκεφτόμαστε”(1). Σε αυτό καταπιάνεται με αυτό το ζήτημα. Τόνιζε πως 9 φορές στις δέκα, αντιτασσόμαστε σε ό,τι οι “δικοί μας” καπιταλιστές λένε και κάνουν, αλλά μπορεί πάντα να υπάρχει μια δέκατη φορά. Πρέπει να κρίνουμε την κατάσταση σε συνάρτηση με τις πραγματικές συνθήκες. Συγκεκριμένα, ο Τρότσκι έθεσε το ζήτημα μιας υποθετικής εξέγερσης των Αλγερίνων ενάντια στη γαλλική αποικιακή κυριαρχία. Ρωτούσε ποια θα έπρεπε να είναι η στάση των σοσιαλιστών αν ο φασίστας Μουσολίνι ήθελε να στείλει όπλα στους Αλγερίνους. Ο Μουσολίνι θα το έκανε για τα δικά του ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, αλλά ο Τρότσκι εξηγούσε ότι, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, οι σοσιαλιστές όχι μόνο θα έπρεπε να υποστηρίξουν (αυτή την αποστολή), αλλά θα έπρεπε και να συμβάλουν ενεργά στην αποστολή αυτών των όπλων στην Αλγερία. Αυτό δεν θα είχε την παραμικρή σχέση με μια κάποια υποστήριξη στον Μουσολίνι. Το ίδιο ισχύει για τις χώρες του ΝΑΤΟ που στέλνουν όπλα στην Ουκρανία. Όπως και νάχει, η παρούσα κατάσταση μοιάζει πολύ περισσότερο με εκείνη στην αρχή του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου, όταν οι ναζιστές εισέβαλαν στη μια χώρα μετά την άλλη.
Το πραξικόπημα στη Μιανμάρ/Βιρμανία
Το γεγονός ότι οι δυτικοί καπιταλιστές υποστηρίζουν τον Ζελένσκι ενάντια στη Ρωσία χρησιμοποιείται για να υποστηριχθεί ότι πρόκειται για έναν ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό είναι παράλογο. Θα ισχυρίζονταν το ίδιο σχετικά με την κατάσταση στη Μιανμάρ/Βιρμανία; Εκεί πέρα, οι στρατιωτικοί πήραν την εξουσία με αιματηρό πραξικόπημα. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι εξεγέρθηκαν για να αντισταθούν σε αυτό το πραξικόπημα. Σκοτώθηκαν στους δρόμους από τους στρατιωτικούς της Μιανμάρ. Σήμερα, ένα είδος εμφυλίου πολέμου διαδραματίζεται σε αυτή τη χώρα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες δυτικές καπιταλιστικές χώρες υποστηρίζουν την αντιπολίτευση (αν και ελάχιστα). Οι Κινέζοι και Ρώσοι ιμπεριαλιστές υποστηρίζουν το πραξικόπημα. Άραγε οι δυτικοί σοσιαλιστές ισχυρίζονται ότι αυτά που συμβαίνουν εκεί πέρα είναι απλώς ένας ενδο-ιμπεριαλιστικός πόλεμος;
Κάποιοι αντιπροτείνουν στον εξοπλισμό του ουκρανικού στρατού ένα κάλεσμα για ενότητα της ρωσικής και της ουκρανικής εργατικής τάξης και για την επαναστατική ανατροπή των δύο καπιταλιστικών κυβερνήσεων.
Ακόμα μια φορά πρέπει να σκεφτούμε τη κατάσταση στη Μιανμάρ: Όπως στην Ουκρανία, έτσι και στη Μιανμάρ η αντίσταση στους στρατηγούς καθοδηγείται από την παλιά καπιταλιστική κυβέρνηση υπό την ηγεσία της Αούνγκ Σαν Σούου Κύι. Αυτή ήταν αρχηγός του Κράτους, και στη καλύτερη περίπτωση, έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια , όταν οι Ροχίνγκια σφαγιάζονταν από τους στρατιωτικούς. Στη πραγματικότητα, κατά κάποιο τρόπο τους δικαιολόγησε. Κατά συνέπεια, μήπως οι σοσιαλιστές θα έπρεπε απλώς να πούνε “δεν πρέπει να στηρίζουμε κανένα από τα δύο στρατόπεδα στη Μιανμάρ”, και να απευθύνουν κάλεσμα για ενότητα των εργατικών τάξεων της Ρωσίας, της Κίνας και της Βιρμανίας και για την ανατροπή του καπιταλισμού και στις τρεις αυτές χώρες;
Αυτό το επιχείρημα είναι μια μορφή “τελεσιγράφου”. Πράγματι, σημαίνει: “Ενόσω εσείς, οι εργαζόμενοι των δύο χωρών, δεν είστε έτοιμοι να δράσετε μαζί και να ανατρέψετε τον καπιταλισμό, δεν γίνεται τίποτα, και εμείς δεν θα υποστηρίξουμε καμιά αντίσταση ενάντια στην εισβολή από τη Ρωσία (ή στο πραξικόπημα στη Μιανμάρ), επειδή αυτός δεν είναι τίποτα άλλο από ένας ενδο-ιμπεριαλιστικός πόλεμος και δεν θα υποστηρίξουμε κανένα από τα δύο στρατόπεδα”. Το γεγονός ότι η Μιανμάρ δεν αντιμετωπίζει μια εισβολή από το εξωτερικό κάνει το επιχείρημα ακόμα πιο ισχυρό.
Η θεωρία, ένας οδηγός για τη δράση
Αν η θεωρία δεν είναι οδηγός για τη δράση, τότε δεν είναι παρά ένας σοφισμός. Πολλοί από αυτούς τους σοσιαλιστές δηλώνουν αντίθετοι στην εισβολή, αλλά τι σημαίνει αυτό πρακτικά, με δεδομένη την αντίθεση τους στο να οπλίσουν οι χώρες του ΝΑΤΟ την Ουκρανία; Μήπως πιστεύουν πως με απλά λόγια, με μια απλή προπαγάνδα, μια απλή πίεση θα σταματήσουν τον Πούτιν; Αυτός απέδειξε στη μόνη αρένα που μετράει πραγματικά -την αρένα της δράσης- ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Αυτό που μπορεί εν μέρει να σταματήσει τον Πούτιν -τουλάχιστον για την ώρα, όσον αφορά τη θέληση του να αλλάξει ριζικά καθεστώς- είναι μια στρατιωτική ήττα.
Είναι αυτό που θα σταματήσει την εισβολή, και για να γίνει είναι απαραίτητα τα όπλα. Δεν υπάρχει παρά μια μόνο πηγή για αυτά τα όπλα: οι χώρες του ΝΑΤΟ.
Ζώνη αεροπορικού αποκλεισμού και κυανόκρανοι
Η έκκληση για μια ζώνη αεροπορικού αποκλεισμού είναι ένα διαφορετικό ζήτημα. Θα ήταν μια πρόσκληση για να στείλει άμεσα ο δυτικός ιμπεριαλισμός τα δικά του στρατεύματα. Στο μέλλον, αυτά τα στρατεύματα θα χρησίμευαν για να ενισχύσουν τα δυτικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα ενάντια σε κάθε κίνημα της ουκρανικής εργατικής τάξης.
Το ίδιο ισχύει για το αίτημα για “κυανόκρανους” του ΟΗΕ ως δύναμης διατήρησης της ειρήνης. Με δεδομένη την παρουσία της Κίνας και της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφάλειας του ΟΗΕ, δεν υπάρχει παρά μια μόνο περίπτωση που θα μπορούσαν να αποσταλούν αυτά τα στρατεύματα: αν είχαμε ήττα και εκδίωξη της Ρωσίας από το Λουχάνσκ και το Ντονιέτσκ, και αν οι άλλοι ιμπεριαλιστές του Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ αισθάνονταν να απειλούνται από μια ενδεχόμενη εργατική εξέγερση στην περιοχή, και αν εύχονταν απλώς την καπιταλιστική σταθερότητα στην Ουκρανία, τότε τα δύο μέρη θα μπορούσαν να δεχτούν να στείλουν στρατεύματα του ΟΗΕ προκειμένου να διατηρήσουν το status quo που προηγήθηκε της εισβολής της Ρωσίας.
Ρωσική εργατική τάξη
Όσον αφορά τη ρώσικη εργατική τάξη: είναι αδύνατο να ξέρουμε ποιες θα είναι οι διαθέσεις της εκείνη την ώρα. Όμως, μέχρι την εισβολή, η υποστήριξη στον Πούτιν ήταν αρκετά μεγάλη. Το καλύτερο μέσο, στη πραγματικότητα το μόνο μέσο για να μειωθεί σοβαρά αυτή η υποστήριξη και να στραφούν οι εργαζόμενοι ενάντια στον Πούτιν είναι η στρατιωτική ήττα του ρώσικου στρατού. Αυτή ήταν, για παράδειγμα, η αιτία για την οποία η μεγάλη πλειοψηφία της αμερικανικής εργατικής τάξης μεταστράφηκε ενάντια στο πόλεμο στο Βιετνάμ -το έκανε όταν είδε το γιό της, τα αδέλφια της και τους φίλους της να γυρνάνε πίσω ακρωτηριασμένοι ή νεκροί. Κανείς δεν θέλει να βλέπει αυτό το είδος ανθρώπινου πόνου, αλλά αν η εισβολή του Πούτιν πετύχει, αυτό θα ενισχύσει τον πατριωτισμό και το σωβινισμό στη Ρωσία και θα αυξήσει την υποστήριξη στον Πούτιν. Κατά συνέπεια, αν οι σοσιαλιστές θέλουν να δουν τη ρώσικη εργατική τάξη να παίρνει τις αποστάσεις της από τον Πούτιν και να εξεγείρεται ενάντια σε αυτόν, πρέπει να υποστηρίξουν τη στρατιωτική ήττα του ρώσικου στρατού.
Για ακόμα μια φορά, γυρνάμε πίσω στο ζήτημα των όπλων για την Ουκρανία, επειδή μια τέτοια ήττα είναι αδύνατη αν δεν λάβουν όπλα από τη Δύση, όπως ήταν αδύνατο για τους Ινδιάνους της Αμερικής να νικήσουν το αμερικάνικο ιππικό με τα τόξα και τα βέλη ενάντια στα πιστόλια Gatling.
Συμπέρασμα
Η ήττα της εισβολής του Πούτιν θα είναι κέρδος για την εργατική τάξη στην Ουκρανία, στη Ρωσία και σε ολάκερο το κόσμο. Αυτή η ήττα δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο στρατιωτικά. Για αυτό, η Ουκρανία έχει ανάγκη από όπλα και η μόνη πηγή αυτών των όπλων είναι οι χώρες του ΝΑΤΟ. Ο πόλεμος είναι ένα φριχτό πράγμα, αλλά όπως και η βαρύτητα, είναι εδώ. Η διάρκεια και το κόστος της πάλης ενάντια στην εισβολή του Πούτιν εξαρτώνται από τον ουκρανικό λαό, όχι από εμάς, εδώ στη Δύση.
Ιδωμένη από αυτές τις γωνίες, η αντίθεση στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία από τη Δύση σημαίνει στη πράξη ότι τασσόμαστε υπέρ της νίκης της εισβολής του Πούτιν. Δεν υπάρχει κανείς τρόπος για να αποφύγουμε αυτό το πρόβλημα.