Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν φαίνεται πως συσσωρεύει τις αποτυχίες στον πόλεμο του ενάντια στην Ουκρανία, αλλά αντίθετα, συσσωρεύει τις επιτυχίες ως ευεργέτης ή ακόμα και σωτήρας του... ΝΑΤΟ! Ποιος το λέει; Μα, εκείνος που είναι πιθανόν ο πιο αρμόδιος για να κάνει αυτή τη διαπίστωση: Ένας ιδιαίτερα υψηλόβαθμος Αμερικανός στρατιωτικός συνηθισμένος να τα λέει χύμα χωρίς διπλωματικές προφυλάξεις και ο οποίος, επιπλέον και κυρίως, διετέλεσε “Ανώτατος Διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη”. Το όνομά του Τζέιμς Σταυρίδης.
Ο πρώην στρατιωτικός αρχηγός του ΝΑΤΟ δεν μασάει τα λόγια του και είναι για αυτό που αξίζει το κόπο να τον ακούσουμε όταν δηλώνει ότι ο πρόεδρος Πούτιν “είναι ίσως το καλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ στο ΝΑΤΟ”! Και ο ναύαρχος Σταυρίδης εξηγεί το γιατί αυτού του ισχυρισμού του: “Πέρασα τέσσερα χρόνια ως ανώτατος συμμαχικός διοικητής του ΝΑΤΟ. Σε κάθε διάσκεψη, σε κάθε συνάντηση επισήμων ανώτερου επιπέδου του ΝΑΤΟ, πλησίαζα την Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και την υπουργό άμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Και τους έλεγα “Πρέπει να αυξήσετε τις αμυντικές δαπάνες σας”. Δεν πέτυχα τίποτα επί τέσσερα χρόνια. Όμως, μέσα σε 48 ώρες, ο Βλαντίμιρ Πούτιν ενέπνευσε τους Γερμανούς σχεδόν να διπλασιάσουν τον αμυντικό τους προϋπολογισμό”! (1)
Το λογικό συμπέρασμα των όσων προηγήθηκαν θα έπρεπε να είναι ότι εκείνοι και εκείνες που μισούν το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να μισούν τουλάχιστον εξίσου τον ευεργέτη του, τον πρόεδρο Πούτιν. Και όμως, συμβαίνει το αντίθετο. Στο όνομα του δίκαιου μίσους τους για το ΝΑΤΟ, κάποιοι φτάνουν να εφευρίσκουν -και να λατρεύουν!- ένα Πούτιν δήθεν ορκισμένο εχθρό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ, ενώ άλλοι καταφεύγουν στον αφηρημένο και στείρο φιλειρηνισμό του συνθήματος « Ειρήνη στην Ουκρανία ». Ένα φιλειρηνισμό που ντε φάκτο αρνείται το δικαίωμα στην αποτελεσματική αυτοάμυνα του ουκρανικού πληθυσμού που βομβαρδίζεται και σφαγιάζεται από τους στρατούς του κ. Πούτιν.
Πράγματι, υπό τις παρούσες συνθήκες που δημιούργησε η εισβολή στην Ουκρανία του ρωσικού στρατού και με δεδομένη τη συντριπτική υπεροχή του τελευταίου, η μόνη ρεαλιστική προοπτική που θα μπορούσε να οδηγήσει στην « ειρήνη στην Ουκρανία » θα ήταν εκείνη της...συνθηκολόγησης των Ουκρανών. Πολύ περισσότερο που όλες και όλοι εκείνοι που προτείνουν αυτό το σύνθημα ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν “αλληλέγγυοι του ουκρανικού λαού”, τάσσονται επίσης ενάντια στον εφοδιασμό με όπλα των Ουκρανών που αντιστέκονται, πράγμα που -κατά συνέπεια- θα σήμαινε ότι αυτοί θα πρέπει να αρκεστούν σε μερικές σφεντόνες για να αντιμετωπίσουν το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του κόσμου! Με άλλα λόγια, αλληλέγγυοι στους Ουκρανούς αλλά υπό τον όρο ότι αυτοί δεν πολεμούν για να νικήσουν. Ή ακόμα χειρότερα, υπό τον όρο ότι αυτοί δέχονται να μετατραπούν σε αμνούς που θα θυσιαστούν στο βωμό αυτής της περίεργης “ειρήνης στην Ουκρανία” των εγωιστικων (δυτικών) μας φιλειρηνικών επιθυμιών. Και όπως το καταγγέλλουν με έκδηλη οργή οι κύριες ενδιαφερόμενες, δηλαδή οι Ουκρανίδες φεμινίστριες: “Οι αντιμιλιταρίστριες φεμινίστριες (των δυτικών χωρών) υποστηρίζουν το δικαίωμα των Ουκρανών και Ουκρανίδων να είναι θύματα και να κλαίνε κάτω από τις ρωσικές βόμβες”. Συνοψίζοντας, οι Ουκρανοί και οι Ουκρανίδες δεν αξίζουν την πλήρη αλληλεγγύη των δυτικών ειρηνιστών παρά μόνο υποταγμένοι/ες ή νεκροί/ές...
Φυσικά, δεν είναι τυχαίο που αυτό το είδος ιδιότυπης, κυνικής ή ακόμα και μακάβριας « αλληλεγγύης » είναι προϊόν μιας προσέγγισης σύμφωνα με την οποία, με ταχυδακτυλουργικό τρόπο, ο υπό εξέλιξη πόλεμος δεν είναι ο πολύ υπαρκτός και πολύ χειροπιαστός αποικιακός πόλεμος του Πούτιν ενάντια στην ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα που είναι η Ουκρανία, αλλά ο φαντοματικός και ανύπαρκτος θερμός πόλεμος δύο ιμπεριαλισμών, του ρωσικού και του αμερικανικού. Κατά συνέπεια, είναι εντελώς λογικό που οι θιασώτες της “αλληλεγγύης” αυτού του είδους, που δηλώνουν ακραιφνείς αντιιμπεριαλιστές -αλλά διακρίνονται για τις αντιφάσεις τους- τάσσονται μόνιμα υπέρ μιας “διπλωματικής επίλυσης” του πολέμου, που όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο από τους πολύ αστούς ηγέτες πολύ ιμπεριαλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Ρωσία, οι κυριότερες χώρες της ΕΕ), και -προφανώς- πίσω από την πλάτη των Ουκρανών! Όπως εξάλλου, είναι απολύτως “λογικό” ότι αυτές οι αντιπολεμικές τοποθετήσεις και αυτά τα αντιπολεμικά μανιφέστα της αριστεράς των δυτικών χωρών δεν λαβαίνουν ποτέ υπόψη ή ακόμα και λογοκρίνουν και αποσιωπούν συστηματικά τις δραματικές εκκλήσεις για διεθνιστική βοήθεια των φεμινιστικών κινημάτων, των αριστερών οργανώσεων και των εργατικών συνδικάτων των πιο άμεσα ενδιαφερομένων, δηλαδή εκείνων της Ουκρανίας, των Ρωσίας και της Λευκορωσίας, για τους οποίους δείχνουν μάλιστα να μην τους καίγεται καρφάκι.
Μετά από όλα αυτά, μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ο Μάρτης του 2022 τείνει να διχάσει και να διασπάσει τη διεθνή (αντιφιλελεύθερη) αριστερά τόσο ή σχεδόν τόσο όσο το είχε κάνει άλλοτε ο Αύγουστος του 1914 ! Βέβαια, όπως συνέβη και το 1914, οι σημερινοί διχασμοί, τα σχίσματα ή και οι διαφοροποιήσεις της διεθνούς αριστεράς που προκαλεί ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία, δεν πέφτουν από τον ουρανό. Προϋπήρχαν, ορισμένες μάλιστα εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, αλλά η έντασή τους δεν είχε φτάσει ποτέ τη σημερινή εκρηκτικότητά της. Εξάλλου, είναι χαρακτηριστική ιδιότητα των πολέμων μεγάλων διαστάσεων να παροξύνουν, και άρα να αποκαλύπτουν στα μάτια όλου του κόσμου, τα σχίσματα και τις διαφοροποιήσεις μέσα στην αριστερά, που συνήθως περνούν σχεδόν απαρατήρητες στη διάρκεια περιόδων που δεν σημαδεύονται από ιστορικές κρίσεις.
Είναι προφανές ότι οι ένθερμοι υποστηρικτές του Πούτιν και των υπερ-αντιδραστικών και σκοταδιστικών του πολιτικών έχουν απομακρυνθεί οριστικά από την αριστερά. Οι “καμπίστικες” (2) τοποθετήσεις τους και κυρίως, η καταφανής αναισθησία και αναλγησία τους που τους κάνει να μην συγκινούνται και να μην αγανακτούν και να εξεγείρονται μπροστά στις τεράστιες αδικίες που υφίσταται ο μαρτυρικός ουκρανικός λαός, τους σπρώχνει ήδη πολύ μακριά από την αριστερά και τίποτα δεν δείχνει ότι αυτή η απομάκρυνση τους δεν θα συνεχιστεί και ολοκληρωθεί. Τι γίνεται όμως με τους άλλους; Με εκείνους και με εκείνες που είναι συγχυσμένοι/ες, που τα μασάνε, που καταφεύγουν στο φιλειρηνισμό των ίσων αποστάσεων και της ουδετερότητας, κάνοντας πως δεν βλέπουν τα δεινά του ουκρανικά λαού και κλείνοντας τα αυτιά τους για να μην ακούνε τις κραυγές απόγνωσης των Ρώσων και Λευκορώσων φιλειρηνιστών που καταστέλλονται τόσο απάνθρωπα ;
Θα ήταν σκέτη αυτοκτονία να θεωρήσουμε πως στη περίπτωση αυτών των συντρόφων δεν υπάρχει πια ελπίδα ανάκαμψης. Εξάλλου, οι υπαρξιακές απειλές που βαραίνουν εφεξής πάνω στην ανθρωπότητα θα έπρεπε να απαγορεύουν κάθε μοιρολατρία. Όμως, υπό έναν όρο : ότι θα παλέψουμε ασυμβίβαστα ενάντια στον « καμπισμό » που είναι σαν την γάγγραινα για το εργατικό και σοσιαλιστικό κίνημα, καθώς ακρωτηριάζει ό,τι είναι η ουσία και ο λόγος ύπαρξης του : ο διεθνισμός, η αλληλεγγύη με όλους τους καταπιεσμένους και καταπιεσμένες, η ταξική ανεξαρτησία και η έμπρακτη αντίθεση σε όλες τις αδικίες και όλους τους αντιδημοκρατικούς, ελευθεριοκτόνους και απάνθρωπους αυταρχισμούς !
Λοιπόν, ας αρχίσουμε να μιλάμε με αυτούς τους συντρόφους, ας προσπαθήσουμε να βρούμε συγκλίσεις και ας ξεκινήσουμε τη συζήτηση πάνω στο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των λαών και στο εθνικό ζήτημα που είναι πιο αναγκαία από ποτέ, καθώς αυτό το πρόβλημα είναι υπαρκτό και απαιτεί κατεπειγόντως λύσεις σχεδόν παντού στην Ευρώπη : στην ανατολή (Ουκρανία), στη δύση (Σκωτία), στα Βαλκάνια (Βοσνία) και στο νότο (Καταλονία). Όμως, χωρίς να ξεχνάμε ότι πολύ πιο αποτελεσματική από τα επιχειρήματα και τις συζητήσεις θα είναι η κινητοποίηση των από κάτω των ευρωπαϊκών χωρών μας, που αν και φανερά σοκαρισμένοι και φοβισμένοι από τον πόλεμο του Πούτιν και βαθιά συγκινημένοι από το μαρτύριο του ουκρανικού λαού, στερούνται εκείνα τα μέσα που θα τους έδιναν τη δυνατότητα να επηρεάσουν την πορεία της ιστορίας.
Ε λοιπόν, ας τους δώσουμε το μέσο για να εκφράσουν τα συναισθήματα, τους πόθους και τις αγωνίες τους και για να γίνουν πρωταγωνιστές της ιστορίας. Και αυτό το μέσο, στις σημερινές συνθήκες, δεν μπορεί να είναι άλλο από το μεγάλο λαϊκό διεθνές κίνημα ενάντια στο πόλεμο που όλοι μας έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Καθώς μάλιστα θα είναι μέσα σε αυτό το κίνημα ενάντια στο πόλεμο και μέσα στη δράση, που η δυτικο-ευρωπαϊκή αριστερά θα μπορέσει να κατανοήσει και να μάθει από εκείνους που πολεμάνε στην πρώτη γραμμή, τους αντιπολεμικούς αγωνιστές και αγωνίστριες της ανατολικής Ευρώπης, που τόσο πολύ δεν κατάλαβε και αγνόησε στο παρελθόν...
Όμως, προσοχή : πολλά αν όχι τα πάντα θα εξαρτηθούν από την τελική έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία. Η ηρωική αντίσταση του Δαυίδ που είναι ο ουκρανικός λαός απέναντι στον Γολιάθ που είναι η Ρωσία του Πούτιν, ήδη εντυπωσιάζει και εμπνέει τους λαούς και τους καταπιεσμένους/ες ολάκερου του κόσμου. Και αναμφίβολα, μια τελική νίκη, ακόμα και στα σημεία, των Ουκρανών θα έχει κατακλυσμικές συνέπειες όχι μόνο στη Ρωσία. Θα αποτελέσει τεράστια ενθάρρυνση και πηγή έμπνευσης για τα κινήματα και τους αγώνες κοινωνικής χειραφέτησης και εθνικής απελευθέρωσης και πέρα από τα ευρωπαΪκά όρια ! Χωρίς να ξεχνάμε ότι είναι μόνο μέσα από αυτά τα κινήματα και αυτούς τους αγώνες που θα μπορέσει να βγει η νέα διεθνής ριζοσπαστική, διεθνιστική και οικοσοσιαλιστική αριστερά που χρειάζεται η ανθρωπότητα σε αυτούς τους τόσο κρίσιμους καιρούς...