Όπως αποδεικνύεται από πολυάριθμες δημόσιες δηλώσεις Ρώσων κρατικών αξιωματούχων, η Ουκρανία κατέχει δυσανάλογα σημαντικό ρόλο στην κοσμοθεωρία τους. Το αφήγημά τους είναι το εξής:
Η ξεχωριστή εθνική ταυτότητα των Ουκρανών είναι ένα τεχνητό κατασκεύασμα που δημιουργήθηκε από τους δυτικούς εχθρούς (Πολωνούς, Αυστριακούς, Γερμανούς, Ναζί, Αμερικανούς) και τους πράκτορές τους (Λένιν και Μπολσεβίκους).
Χωρίς τη ρωσική προστασία, αυτό το τεχνητό και άρα μη βιώσιμο ουκρανικό κράτος πέφτει αναπόφευκτα θύμα των εχθρικών δυνάμεων που «εμφυτεύουν ψευδο-αξίες στο μυαλό» των Ουκρανών, κάνοντάς τους να ξεχάσουν τη ρωσική τους φύση, και τους χρησιμοποιούν ως «πολιορκητικό κριό» εναντίον της Ρωσίας.
Καταστρέφοντας την ιστορική ενότητα του ρωσικού λαού –οι Ουκρανοί είναι μέρος του φυσικά– η Δύση εμποδίζει τη Ρωσία να πάρει τη θέση της μεγάλης δύναμης που της αρμόζει στον κόσμο. Πρόκειται για ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος: αν υπάρχει μια ανεξάρτητη Ουκρανία, η Ρωσία δεν μπορεί να γίνει μεγάλη δύναμη.
Αυτό σημαίνει ότι η ίδια η ύπαρξη της Ρωσίας απειλείται, διότι σε αυτή την κοσμοθεωρία ΜΟΝΟ οι μεγάλες δυνάμεις έχουν πραγματική πολιτική κυριαρχία, η μόνη άλλη επιλογή είναι να γίνει αποικία κάποιου, όπως τον 19ο αιώνα.
Για να επιβιώσει σε αυτόν τον κόσμο όπου το μόνο δικαίωμα είναι το δικαίωμα του ισχυρού, η Ρωσία πρέπει να αναλάβει τον έλεγχο των Ουκρανών. Το να τους απελευθερώσει από μια ψεύτικη (ουκρανική) συνείδηση και το να τους αφήσει να ανακαλύψουν ξανά τον αυθεντικό (ρωσικό) εαυτό τους – είναι προϋπόθεση για την ίδια την επιβίωση της Ρωσίας.
Μια τέλεια περίληψη έγινε από τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ.
«Η ύπαρξη της Ουκρανίας είναι θανάσιμη για τους Ουκρανούς. Και δεν εννοώ μόνο τη σημερινή κατάσταση, μιλάω για οποιαδήποτε, απολύτως οποιαδήποτε Ουκρανία. Γιατί; Η παρουσία ενός ανεξάρτητου κράτους σε ιστορικά ρωσικά εδάφη θα είναι για εμάς ένας σταθερός λόγος ανανέωσης των εχθροπραξιών... Αλλά ο ουκρανικός πληθυσμός θα επιλέξει τελικά τη ζωή και θα συνειδητοποιήσει τη μοιραία γι’ αυτόν ύπαρξη της Ουκρανίας. Επιλέγοντας μεταξύ του αιώνιου πολέμου, του αναπόφευκτου θανάτου και της ζωής, η συντριπτική πλειοψηφία των Ουκρανών (εκτός από έναν ελάχιστο αριθμό εθνικιστών) θα επιλέξει τελικά τη ζωή.» (17.01.2024)
Στη συνέντευξή του ο Πούτιν επανέλαβε για άλλη μια φορά ότι ο αρχικός πολεμικός στόχος – η «αποναζιστικοποίηση» –όρος του Κρεμλίνου που σημαίνει απλώς την πλήρη διάλυση της ουκρανικής κρατικής υπόστασης– δεν έχει αλλάξει και ο πόλεμος θα συνεχιστεί μέχρι να «αποναζιστικοποιηθεί» η Ουκρανία.
Μόλις κάνουμε μια μικρή προσπάθεια να ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ πραγματικά τι μας λένε οι ρωσικές άρχουσες τάξεις, πώς μπορεί κάποιος να εξακολουθεί να προσποιείται ότι αυτός ο πόλεμος αφορά εδάφη και να προτείνει στην Ουκρανία να δώσει «γη» (και εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν εκεί) σε αντάλλαγμα για την «ειρήνη»;
Η ύπαρξη μιας ανεξάρτητης Ουκρανίας, είτε εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων είτε εντός των σημαντικά μειωμένων συνόρων της, είναι απαράδεκτη για ένα καθεστώς του οποίου οι άρχουσες τάξεις είναι πεπεισμένες ότι αποτελεί δημιούργημα των εχθρών που τη χρησιμοποιούν ως βάση για να καταστρέψουν το πολιτικό τους καθεστώς.
Για τις άρχουσες τάξεις μιας αυταρχικής «μεγάλης δύναμης», ο πλούτος της οποίας βασίζεται σε ακραίες μορφές εκμετάλλευσης και οι οποίες ζουν υπό τον συνεχή φόβο της λαϊκής επανάστασης, ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσουν την ασφάλεια του καθεστώτος τους είναι η συνεχής επέκταση και ο πόλεμος.
Ένας συνεχής πόλεμος επέκτασης σε πείσμα των όποιων «ορθολογικών» στρατηγικών που θεωρητικοποιούνται από δυτικούς μελετητές της πολυθρόνας. Αυτό που είναι ορθολογικό για τη δημοκρατία δεν είναι ορθολογικό για μια απολυταρχία, γι’ αυτό είναι σημαντικό να λαμβάνεται υπόψη η εσωτερική πολιτική.
Αυτά είναι βασικά στοιχεία που πρέπει να έχουμε κατά νου αν θέλουμε να κατανοήσουμε τη λογική πίσω από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και κυρίως αν υποκρινόμαστε ότι προτείνουμε λύσεις για τον τερματισμό αυτού του πολέμου.
Μετάφραση: elaliberta.gr