Ρώσοι σοσιαλιστές για τη φύση του πολέμου στην Ουκρανία και τις αυταπάτες των δυτικών «ειρηνιστών»
Λέμε: Πόλεμος στον πόλεμο!
Εδώ και ένα χρόνο, το καθεστώς του Βλαντιμίρ Πούτιν σκοτώνει Ουκρανούς, στέλνει στο θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσους και απειλεί τον κόσμο με πυρηνικά όπλα στο όνομα του παράλογου στόχου της αποκατάστασης της αυτοκρατορίας του.
Για εμάς τους Ρώσους που αντιτασσόμαστε στην επιθετικότητα και τη δικτατορία του Πούτιν, ήταν μια χρονιά τρόμου και ντροπής για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττονται καθημερινά στο όνομά μας.
Στην επέτειο του ενός έτους από αυτόν τον πόλεμο, καλούμε όλους εκείνους που λαχταρούν την ειρήνη να κατέβουν σε διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις ενάντια στην εισβολή του Πούτιν.
Δυστυχώς, οι συγκεντρώσεις για «ειρήνη» που θα πραγματοποιηθούν το επόμενο Σαββατοκύριακο δεν θα είναι δράσεις αλληλεγγύης προς την Ουκρανία. Ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς στη Δύση δεν κατανοεί τη φύση αυτού του πολέμου και υποστηρίζει τον συμβιβασμό με τον πουτινισμό.
Γράψαμε αυτή τη διακήρυξη για να βοηθήσουμε τους συντρόφους μας στο εξωτερικό να κατανοήσουν την κατάσταση και να πάρουν τη σωστή θέση.
Ένας αντεπαναστατικός πόλεμος
Ορισμένοι δυτικοί συγγραφείς αποδίδουν τον πόλεμο σε αιτίες όπως η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η «αντιφατική ιστορία της δημιουργίας του ουκρανικού έθνους» και η γεωπολιτική αντιπαράθεση μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων.
Χωρίς να αρνούμαστε τη σημασία αυτών των παραγόντων, μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτός ο κατάλογος παραβλέπει τον πιο σημαντικό και προφανή λόγο για ό,τι συμβαίνει: την επιθυμία του καθεστώτος Πούτιν να καταστείλει τα δημοκρατικά κινήματα διαμαρτυρίας σε ολόκληρη την πρώην Σοβιετική Ένωση και στην ίδια τη Ρωσία.
Η κατάληψη της Κριμαίας το 2014 και οι εχθροπραξίες στο Ντονμπάς ήταν η απάντηση του Κρεμλίνου στην «επανάσταση της αξιοπρέπειας» στην Ουκρανία, η οποία ανέτρεψε τη διεφθαρμένη φιλορωσική κυβέρνηση του Βίκτορ Γιανουκόβιτς, καθώς και στις μαζικές διαδηλώσεις των Ρώσων για έντιμες εκλογές το 2011-12 (γνωστές ως διαδηλώσεις στην πλατεία Μπολότναγια).
Η προσάρτηση της χερσονήσου της Κριμαίας ήταν μια νίκη εσωτερικής πολιτικής για τον Πούτιν. Χρησιμοποίησε με επιτυχία την εκδικητική, αντιδυτική και «παραδοσιακίστικη» ρητορική (καθώς και τις πολιτικές διώξεις) για να διευρύνει την κοινωνική του βάση, να απομονώσει την αντιπολίτευση και να μετατρέψει το Μαϊντάν σε μπαμπούλα για να εκφοβίσει τον πληθυσμό.
Όμως, η τόνωση της δημοφιλίας του από την προσάρτηση ήταν βραχύβια. Στα τέλη της δεκαετίας του 2010 η οικονομική στασιμότητα, μια αντιλαϊκή μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος και οι αποκαλύψεις για διαφθορά υψηλά ιστάμενων που έκανε η ομάδα του Αλεξέι Ναβάλνι, έριξαν ξανά τα ποσοστά του Πούτιν, ιδίως μεταξύ των νέων. Διαδηλώσεις σάρωσαν τη χώρα και το κυβερνών κόμμα «Ενωμένη Ρωσία» υπέστη μια σειρά οδυνηρών ηττών στις περιφερειακές εκλογές.
Αυτό το πλαίσιο οδήγησε το Κρεμλίνο να ποντάρει όλα του τα χαρτιά στη διατήρηση του καθεστώτος. Το συνταγματικό δημοψήφισμα του 2020 (το οποίο έγινε με πρωτοφανή νοθεία ακόμη και για τα ρωσικά δεδομένα) κατέστησε ουσιαστικά τον Πούτιν ισόβιο κυβερνήτη. Με πρόσχημα την πανδημία του COVID-19, απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Έγινε ακόμα και απόπειρα δηλητηρίασης του εκτός του κοινοβουλίου ηγέτη της αντιπολίτευσης, Αλεξέι Ναβάλνι, από την οποία επέζησε ως εκ θαύματος.
Η λαϊκή εξέγερση του καλοκαιριού του 2020 στη Λευκορωσία επιβεβαίωσε την πεποίθηση της ρωσικής ελίτ ότι η «Δύση συλλογικά» διεξάγει έναν «υβριδικό πόλεμο» εναντίον της Ρωσίας, επιτιθέμενη σε αυτήν και στους δορυφόρους της με «έγχρωμες επαναστάσεις».
Φυσικά, τέτοιοι ισχυρισμοί δεν είναι τίποτα περισσότερο από θεωρίες συνωμοσιών. Η κοινωνική και πολιτική δυσαρέσκεια στη Ρωσία αυξάνεται λόγω των πρωτοφανών κοινωνικών ανισοτήτων, της φτώχειας, της διαφθοράς, της περικοπής των πολιτικών ελευθεριών και της προφανούς αποτυχίας του ρωσικού μοντέλου καπιταλισμού, το οποίο βασίζεται σε μια παρασιτική ολιγαρχία ορυκτών καυσίμων που ιδιοποιείται τις προσόδους από τους φυσικούς πόρους.
Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσαμε να προσάψουμε στη «Δύση συλλογικά», αυτό είναι οι μακροχρόνιες περιποιήσεις του πουτινισμού, μεταξύ άλλων και στο ουκρανικό ζήτημα. Για δεκαετίες, οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές ελίτ προσπάθησαν να κάνουν «business as usual» με τη Ρωσία του Πούτιν, επιτρέποντας έτσι σε μια δικτατορία να αναδυθεί, να αναδιανείμει τον πλούτο προς τα πάνω και να ασκεί εξωτερική πολιτική με πλήρη ατιμωρησία.
Οι παραχωρήσεις στον Πούτιν δεν οδηγούν σε ειρήνη
Η εισβολή στην Ουκρανία ήταν μια προσπάθεια του Πούτιν να επαναλάβει τον θρίαμβό του στην Κριμαία το 2014 – εξασφαλίζοντας μια γρήγορη νίκη, συσπειρώνοντας τη ρωσική κοινωνία γύρω από τη σημαία με ρεβανσιστικά συνθήματα, συντρίβοντας τελικά την αντιπολίτευση, και αναδεικνύοντας τον εαυτό του σε ηγεμόνα του μετασοβιετικού χώρου (τον οποίο ο ιμπεριαλισμός του Πούτιν θεωρεί ως μέρος της «ιστορικής Ρωσίας»).
Η ηρωική αντίσταση των Ουκρανών ματαίωσε αυτά τα σχέδια, μετατρέποντας τον «σύντομο, νικηφόρο πόλεμο» των ονείρων του Κρεμλίνου σε μια παρατεταμένη σύγκρουση που έχει φθείρει τη ρωσική οικονομία και έχει καταρρίψει τον μύθο του αήττητου του στρατού της. Με την πλάτη στη γωνία, η Μόσχα απειλεί τον κόσμο με τα πυρηνικά της όπλα, ενώ ταυτόχρονα παροτρύνει την Ουκρανία και τη Δύση να διαπραγματευτούν.
Η ρητορική της Μόσχας παπαγαλίζεται από ορισμένους Ευρωπαίους και Αμερικανούς αριστερούς που αντιτίθενται στην προμήθεια όπλων στην Ουκρανία (για να «σωθούν ζωές» και να αποτραπεί μια πυρηνική αποκάλυψη). Αλλά η Ρωσία δεν είναι διατεθειμένη να αποσυρθεί από τα εδάφη που έχει καταλάβει, προϋπόθεση που το Κίεβο και το 93% των Ουκρανών θεωρούν αδιαπραγμάτευτο. Πρέπει λοιπόν η Ουκρανία να θυσιάσει την κυριαρχία της προκειμένου να κατευναστεί η επιθετική πολιτική; Πρόκειται για μια πολιτική που έχει πολύ ζοφερά προηγούμενα στην ευρωπαϊκή ιστορία.
Να σωθούν ζωές;
Μήπως θα ήταν αλήθεια, λοιπόν, ότι μια ήττα της Ουκρανίας, αναπόφευκτη αν αποσυρθεί η δυτική βοήθεια, θα συνέβαλε σε μείωση των θυμάτων; Ακόμη και αν δεχόμασταν την καθόλου προφανή (από σοσιαλιστική άποψη) λογική ότι η διάσωση ζωών θα ήταν πιο σημαντική από την καταπολέμηση της τυραννίας και της επιθετικότητας, πιστεύουμε ότι αυτό καθόλου δεν ισχύει.
Ως γνωστόν, ο Βλαντιμίρ Πούτιν διεκδικεί ολόκληρη την επικράτεια της Ουκρανίας, υποστηρίζοντας ότι Ουκρανοί και Ρώσοι αποτελούν «ένα έθνος» και ότι η ουκρανική κρατική υπόσταση ήταν ένα ιστορικό λάθος. Σε αυτό το πλαίσιο, μια ανακωχή θα έδινε απλώς χρόνο στο Κρεμλίνο να ανασυγκροτήσει τη στρατιωτική του ικανότητα για μια νέα επίθεση, εξαναγκάζοντας (μεταξύ άλλων) ακόμα περισσότερους Ρώσους (κυρίως φτωχούς και από εθνικές μειονότητες) να ενταχθούν στον στρατό.
Αν η Ουκρανία συνεχίσει να αντιστέκεται στην εισβολή, ακόμη και χωρίς προμήθειες όπλων, αυτό θα οδηγούσε σε αμέτρητες απώλειες ιδιαίτερα Ουκρανών στρατιωτών και αμάχων. Και ο τρόμος, τα φρικτά απομεινάρια του οποίου είδαμε στην Μπούτσα και αλλού, είναι αυτό που περιμένει κάθε νέο έδαφος που καταλαμβάνει η Ρωσία..
Πολυπολικός ιμπεριαλισμός
Όταν ο Πούτιν μιλάει για απαλλαγή από την αμερικανική ηγεμονία παγκοσμίως, και μάλιστα για «αποαποικιοποίηση»(!), δεν αναφέρεται στη δημιουργία μιας πιο ισότιμης παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.
Ο «πολυπολικός κόσμος» του Πούτιν είναι ένας κόσμος όπου η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα θεωρούνται πλέον οικουμενικές αξίες και οι λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις» θα έχουν το ελεύθερο να δρουν στις αντίστοιχες γεωπολιτικές σφαίρες επιρροής τους.
Αυτό ουσιαστικά σημαίνει την επαναφορά του συστήματος διεθνών σχέσεων που υπήρχε πριν τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτός ο «γενναίος παλιός κόσμος» θα ήταν ένα θαυμάσιο μέρος για δικτάτορες, διεφθαρμένους αξιωματούχους και την ακροδεξιά. Αλλά θα ήταν κόλαση για τους εργαζόμενους, τις εθνικές μειονότητες, τις γυναίκες, τους ΛΟΑΤΚΙ, τα μικρά έθνη και όλα τα απελευθερωτικά κινήματα.
Μια νίκη του Πούτιν στην Ουκρανία δεν θα αποκαθιστούσε το προπολεμικό status quo, αλλά θα δημιουργούσε ένα θανάσιμο προηγούμενο που θα έδινε στις «μεγάλες δυνάμεις» το δικαίωμα σε επιθετικούς πολέμους και σε πυρηνικούς ανταγωνισμούς. Θα ήταν ο πρόλογος για νέες στρατιωτικές και πολιτικές καταστροφές.
Σε τι θα οδηγούσε μια νίκη του πουτινισμού στην Ουκρανία;
Μια νίκη του Πούτιν θα σήμαινε όχι μόνο την υποταγή της Ουκρανίας, αλλά και την πρόσδεση όλων των μετασοβιετικών χωρών στα χέρια του Κρεμλίνου.
Στο εσωτερικό της Ρωσίας, μια νίκη του καθεστώτος θα κατοχύρωνε το σύστημα κυριαρχίας της ολιγαρχίας που βασίζεται στην καταστολή και τα ορυκτά καύσιμα επί όλων των άλλων κοινωνικών τάξεων (κυρίως της εργατικής τάξης) και τη λεηλασία των φυσικών πόρων σε βάρος της τεχνολογικής και κοινωνικής ανάπτυξης.
Αντίθετα, η ήττα του πουτινισμού στην Ουκρανία θα προσέφερε μάλλον μια νέα δυναμική στα κινήματα για δημοκρατική αλλαγή στη Λευκορωσία, στο Καζακστάν και στις άλλες πρώην σοβιετικές χώρες, καθώς και στην ίδια τη Ρωσία.
Θα ήταν ασφαλώς υπερβολικά αισιόδοξο να ισχυριστούμε ότι η ήττα στον πόλεμο θα οδηγούσε αυτόματα σε επανάσταση. Αλλά η ρωσική ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα στρατιωτικών αποτυχιών στο εξωτερικό που οδήγησαν σε σημαντικές αλλαγές στο εσωτερικό – όπως η κατάργηση της δουλοπαροικίας, οι επαναστάσεις του 1905 και του 1917 και η περεστρόικα στη δεκαετία του 1980.
Οι Ρώσοι σοσιαλιστές δεν έχουν κανένα όφελος από μια «νίκη» του Πούτιν και των ολιγαρχών φίλων του. Καλούμε όλους όσους πραγματικά επιθυμούν την ειρήνη και που εξακολουθούν να πιστεύουν στο διάλογο με τη ρωσική κυβέρνηση να απαιτήσουν να αποσύρει τα στρατεύματά της από τα ουκρανικά εδάφη. Κάθε έκκληση για ειρήνη που δεν περιλαμβάνει αυτό το αίτημα είναι ανειλικρινής.
- Τέλος στον πόλεμο! Αλληλεγγύη ενάντια στην εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία!
- Τέλος στην επιστράτευση! Οι Ρώσοι δεν είναι κρέας για κανόνια!
- Απελευθέρωση των Ρώσων πολιτικών κρατούμενων!
- Απελευθέρωση της Ρωσίας!