Τάσου Αναστασιάδη
[Αναδημοσίευση από “Η Εποχή”, 1-2/3/2025: “Η Ουκρανία το στόχαστρο της ιεράς συμμαχίας” & -στο τέλος- ένα επικαιροποιημένο σχόλιο του συγγραφέα, μετά τη συνάντηση Τραμπ-Ζελένσκι στο Λευκό Οίκο]
Η συμφωνία Τράμπ – Πούτιν κατά της Ουκρανίας, στην οποία βιάζονται να ενταχθούν και οι άλλοι ιμπεριαλιστές, κυρίως οι Ευρωπαίοι, αποτελεί καμπή στην παγκόσμια αταξία. Κυρίως γιατί την επικυρώνει ως τέτοια, ως “νόμο της βίας”, του χρήματος και του εκβιασμού χωρίς τις φιοριτούρες του “διεθνούς δικαίου” και της “διεθνούς κοινότητας”. Μπορεί ασφαλώς να βαπτίζεται ορουελικά ως “ειρηνευτική¨, όμως έτσι είχε βαπτιστεί και η συμφωνία του Μονάχου του 1938, που επικύρωσε τη ναζιστική επέκταση.
Η ρωσική αριστερά μας προειδοποιεί για αυτό: “οι ‘ειρηνευτικές συνομιλίες” που διεξάγονται τώρα μεταξύ Πούτιν και Τραμπ το μόνο που θα φέρουν είναι νέους πολέμους στον κόσμο. Ο ιμπεριαλισμός ποτέ δεν σταματάει στη μέση του δρόμου -γιατί πάντα παίρνει την κατάληψη εδαφών ως πρόσκληση για περαιτέρω επιθέσεις. Η μοίρα των μαρτυρικών Ουκρανών σήμερα μπορεί γρήγορα να γίνει η εικόνα του μέλλοντος της ανθρωπότητας, έστω και αν η ανθρωπότητα έχει την ευκαιρία να πει “αρκετά” σε αυτή την ιμπεριαλιστική τρέλα”. (Posle, 24/2/2025).
Το κακό είναι ότι η “ανθρωπότητα” δεν υπάρχει ως υποκείμενο και η σημερινή παγκόσμια καμπή αυτό επικυρώνει και με μεγάλο σαματά -πρώτα στην Παλαιστίνη και τώρα στην Ουκρανία. Ακόμα και η Κίνα, που έχει βασίσει τις δικές της διεισδύσεις στους “διεθνείς κανόνες” έμεινε μόνη να το μουρμουράει, κυρίως σε σχέση με το προηγούμενο γενοκτονικό “deal” για την Παλαιστίνη, τους εκτοπισμούς και τις “ριβιέρες” της. Στον ΟΗΕ, μετά την αποχή της στην ψηφοφορία για την καταδίκη της εισβολής στην Ουκρανία, όπου επικυρώθηκε και τυπικά η ακροδεξιά συμμαχία Τραμπ – Πούτιν – Νετανιάχου, κατά της ακεραιότητας των χωρών (και κατά της φλυαρίας για “διεθνή δίκαια”), τελικά το απόγευμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας, προσχώρησε και η Κίνα σε αυτή.
Χωρίς τέτοιες αναστολές, ο Τραμπ ήδη έκλεισε τη USAID της οποίας η μισή χρηματοδότηση πήγαινε τον τελευταίο καιρό (μετά τις 7/10) για στήριξη του παλαιστινιακού και του ουκρανικού πληθυσμού. Ασφαλώς απέναντι στη νάκμπα που υφίστανται οι δύο αυτοί πληθυσμοί, ποσοτικά αυτό είναι παρωνυχίδα και ποιοτικά αρκετά υποκριτικό, αν και βοηθάει στον υλικό εκβιασμό. Άλλωστε ελλείψει κινητοποίησης και αλληλεγγύης των από τα κάτω, η υποκρισία εγγράφεται στις σχέσεις, σχέσεις δύναμης εννοείται μεταξύ οικονομικών και πολιτικών ελίτ. Η υποτιθέμενη “βοήθεια” που λένε ότι δίνουν π.χ. οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν είναι καθόλου “βοήθεια” (είναι κυρίως δάνεια), είναι με εκβιασμούς ή “όρους”, π.χ. ιδιωτικοποιήσεων, είναι πολύ λίγα ή πολύ αργά σε σχέση με αυτά που διαφημίζουν (π.χ. στρατιωτικά, αλλά όχι μόνο), είναι κυρίως “ευκαιρία” για τους ίδιους (είτε για τις βιομηχανίες τους, είτε απέναντι στους λαούς τους), και το κυριότερο ότι απαιτούν να έχουν αυτοί το λόγο, όχι οι ενδιαφερόμενοι πληθυσμοί -οι δικοί τους και, βέβαια, οι άμεσα πληττόμενοι.
Όμως, “η Ουκρανία δεν είναι αντικείμενο”, είναι άνθρωποι, είναι κοινωνία και το στοιχειώδες θα ήταν να ρωτηθούν οι ίδιοι, όπως αναγκάζονται να μας το θυμίσουν οι “εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών και οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων” που “καταδικάζουν απολύτως τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε αντιπροσωπείες της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των ΗΠΑ σε σχέση με την Ουκρανία, που οργανώθηκαν στη Σαουδική Αραβία, καθώς και τα σχέδια διαπραγματευτικών ομάδων χωρίς τη συμμετοχή της Ουκρανίας. Οποιεσδήποτε συμφωνίες για την Ουκρανία χωρίς τη δική της άμεση συμμετοχή (...) αντιφάσκουν με τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου, την κυριαρχία των κρατών και το δικαίωμα του λαού της Ουκρανίας να καθορίζει ο ίδιος το μέλλον του” (Zmina, 19/2/25).
Το στοιχειώδες, βέβαια, μοιάζει να είναι ήδη αυταπάτη στον κόσμο μας, όπου οι πλούσιοι “διαπραγματεύονται” τα ορυκτά με πτώματα. Όμως αυτοί μπορούν να το κάνουν μόνο επειδή τους το επιτρέπει ουσιαστικά η έλλειψη αλληλεγγύης προς τους κατατρεγμένους (Παλαιστίνιους, Ουκρανούς, κλπ.), συχνά από αδυναμία, αλλά δυστυχώς συχνά και από επιλογή, όταν προτιμούν αυτοί οι ίδιοι, ως άλλοι Τραμπ και Πούτιν, τις δικές τους “λύσεις” και κυρίως τη δική τους βολή.
[Αναδημοσίευση από: “Η Εποχή”, 1-2/3/2025: “Η Ουκρανία το στόχαστρο της ιεράς συμμαχίας”]
Σχετικό σχόλιο του συγγραφέα στο F/B του κατά την ημέρα δημοσίευσης (1/3/2025), με αφορμή τη συνάντηση Τραμπ-Βανς και Ζελένσκι στο Λευκό Οίκο στις 28/2/2025:
“Το σχολιάκι που έγραψα πριν λίγες μέρες και δημοσιεύεται στη σημερινή Εποχή φιλοδοξούσε να μεταφέρει το λόγο της ρωσικής αριστεράς και της ουκρανικής κοινωνίας απέναντι στον ιμπεριαλιστικό εκβιασμό κατά της Ουκρανίας. Ωστόσο, ομολογώ ότι ενείχε και μια ζοφερή εκτίμηση για το συσχετισμό δυνάμεων, που διαψεύστηκε δείχνοντας πως ο αγώνας ενάντια στην καταπίεση και τον ιμπεριαλισμό πάντα έχει αποτέλεσμα. Η διπλωματία Τραμπ-Βανς κατά Ζελένσκι (που απλώς αναπαράγει τις σχέσεις Χίτλερ – Μπένες και Χίτλερ – Ντόλφους και Σούσνιγκ με τη μόνη ιδιομορφία ότι το κάνει και τηλεοπτικό θέαμα) σκόνταψε στη δύναμη της ουκρανικής κοινωνίας (και της ρωσικής αριστεράς ασφαλώς). Χωρίς να χρειάζεται να μετατρέψουμε, όπως ο Μάο, τον σφαγέα της Σαγκάης, Τσανγκ Κάι Σεκ, σε “στρατηλάτη του κινεζικού λαού” κατά του ιμπεριαλισμού (γιαπωνέζικου τότε, το 1937), μπορούμε ωστόσο να δούμε ότι ο Ζελένσκυ για 2η φορά αντιστέκεται στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (η πρώτη φορά ήταν στον Μπάιντεν, το Φλεβάρη του 2022 και, τώρα, στον Τραμπ). Ασφαλώς μπορεί να χρειάζεται και προσωπικό ήθος, όμως από πίσω κυρίως κρύβεται ο αγώνας του λαού του κατά του ιμπεριαλισμού (κυρίως του ρώσικου, αλλά και του δυτικού, με όλη την υποκρισία με την οποία τον εκβιάζει). Οι Ουκρανοί μας δείχνουν πρωτοποριακά το δρόμο: θα μπορέσει η δυτική (και η ελληνική) αριστερά να τον ακολουθήσει άραγε, ή θα συνεχίσει κατά πολύ τη γραμμή “μετά τον Χίτλερ ο Τέλμαν”;”. Τ.Α., 1/3/25.
«Η Ουκρανία στο στόχαστρο της ιεράς συμμαχίας» του Τάσου Αναστασιάδη